بازیافت، کره زمین را نجات می دهد؟ - گفتمان برتر

باید کار های بسیار بیشتری برای یک زندگی سبزتر انجام دهیم. برای همین، به مشوق ها و مجازات های اقتصادی بیشتری احتیاج داریم.

تشویق ها کار کرد. از زمانی که در سال 2015 در سراسر کشور برای هر کیسه پلاستیکی 5 پنی مشخص کردیم، اکنون 93 درصد کمتر کیسه پلاستیکی استفاده می کنیم (ویلز در این زمینه پیشگام بود و از سال 2011 بر روی کیسه های پلاستیکی قیمت گذاشت).

وقتی سال دیگر قیمت به 10 پنی افزایش یابد، استفاده از کیسه پلاستیکی هم کم تر می گردد و به همین ترتیب، هدر رفتن هیدروکربن های باارزش و آسیب های زشت به محیط زیست که در اقیانوس ها باعث خفگی لاک پشت ها و سایر موجودات می گردد، کاهش خواهد یافت.

طبق گفته دولت، در چشم انداز ده ساله اقتصادیات گذاری بر روی کیسه پلاستیک، که اقتصادیات محسوب نمی گردد، سود مورد انتظار برای اقتصاد بریتانیا بیش از 780 میلیون پوند خواهد شد؛ یعنی حدود 730 میلیون پوند برای اهداف خوب، 60 میلیون پوند صرفه جویی در هزینه های پاکسازی، و 13 میلیون پوند صرفه جویی برای کربن.

چهار پنی از پنج پنی اقتصادیات کیسه پلاستیکی، خرج مصارف باارزش می گردد؛ اقتصادیاتی که تقریباً به چشم کسی نمی آید. این نشان می دهد که چگونه بینش های ساده از اقتصاد رفتاری، می تواند به تغییرات بزرگ اجتماعی یاری کند.

این ها همه خبر های خوب بودند. این ها به جای خود، کار های بیشتری هم می توانیم انجام دهیم، از جمله، معرفی اقتصادیات آزمایشی بر روی لیوان های یک بار مصرف قهوه (البته با معافیت مناسب برای کافه های کوچکتر)، و روی نی های پلاستیکی و هر پلاستیک دیگری در این سبک زندگی افراطی.

من معتقدم که کارمندان دولت در اداره محیط زیست، تغذیه و امور روستایی، از کل ماجرا چنان گیج شده اند که نتوانسته اند یک طرح مناسب تهیه نمایند. همان طور که بوریس جانسون ممکن است بگوید، اگر توانستیم در سال 1969 سه نفر را روی کره ماه پیاده کنیم، مطمئناً حالا می توانیم روی نی های پلاستیکی قیمت بگذاریم.

همچنین، می توانیم بر روی بازیافت مواد غذایی هم کار های بیشتری انجام دهیم. برای بانک های غذا، مواد غذایی تازه تر و سالم تر تهیه کنیم. شاید ترزا ویلرس (وزیر محیط زیست، تغذیه و امور روستایی بریتانیا) شانس بیشتری از مایکل گوو (وزیر پیشین محیط زیست) داشته باشد.

در واقع، می توانیم اقتصادیات پلاستیکی را تعمیم دهیم. هر ماده غذایی تازه که در پلاستیک بسته بندی شده باشد، 10 پنی گران تر از ماده غذایی بدون بسته بندی یا در کیسه های کاغذی یا کیسه های ارگانیک قابل کود شدن، به فروش برسد.

نه این که بخواهم خودنمایی کنم، اما در مقابلم یک بسته حاوی چهار شلیل سفید دوناتی از فروشگاه مارکس و اسپنسر دارم، نمادی کوچک، اما قدرتمند از قدرت سرمایه داری برای برآورده کردن احتیاج های مصرف نماینده که آرزویش را داشتیم.

لحظه ای این فکر را که برای رسیدن این میوه از اسپانیا به اینجا چه آلودگی عظیمی از دی اکسید کربن ایجاد شده است، رها می کنم و متوجه می شوم که در لفاف پلاستیک شفافی (سلفون) پیچیده شده اند و در یک سینی مقوایی سیاه به منظور محافظت از له شدن، قرار گرفته اند.

با این وجود، هیچ دستورالعملی برای بازیافت این بسته بندی به چشمم نمی خورد. اگر این کره زمین را نجات دهد، شادمان می شوم شلیلی را بخورم که یک طرفش لهیده شده باشد. حتی بر اساس اصل ترزا می، می گردد فقط پوسیدگی را برید و بقیه اش را استفاده کرد (مفهومی که او شاید با جدیت بیشتری در خصوص کابینه خودش به کار برده باشد).

در واقع، حدود 58 نماد مختلف بازیافت وجود دارد که به سختی توسط مردم درک می شوند. برخی از شورا ها به طرز مبهمی هر چیزی را قابل بازیافت می گیرند، برخی دیگر وسواس بیشتری دارند. برخی از شما می خواهند همه را در کیسه بازیافت عمومی بگذارید، برخی دیگر خواهان آن هستند که با دقت همه انواع مختلف قابل بازیافت را جدا کنید و در صورت احتیاج، به مراکز ویژه زباله های برگشت پذیر ببرید.

من هیچ وقت در درس علوم باهوش نبودم. اطمینان ندارم که به راحتی بتوانم پلی اتیلن ترفتالات خود را از پلی اتیلن با چگالی بالا، یا پلی وینیل کلراید را از پلی اتیلن با چگالی پایین، پلی پروپلین، پلی استایرن تشخیص بدهم. آنقدر دراین موارد پرت هستم که نمی دانم با این ها چه می نمایند.

مگر آن که لیسانس شیمی ارگانیک داشته باشید که بتوانید تا حدی از آشفته بازار بازیافت در بریتانیا، سر در بیاورید. گذاشتن یک پاکت پلاستیکی یا چند قوطی قدیمی همراه با کاغذ بازیافتی، اساساً می تواند کوشش برای اجرای بازیافت را بی فایده و بی ارزش جلوه دهد.

یکی از دلایلی که چینی ها و مالزیایی ها به ما می گویند که دیگر نمی توانند مواد بازیافتی ما را بخرند، همین است. زیرا مصرف نماینده گیج بریتانیایی مرتباً فلزات، پلاستیک، کاغذ، و مواد ارگانیک را در کیسه ها و سطل های اشتباه قرار می دهند، و هنگامی که در شانگ های یا کوالالامپور بازشان می نمایند، فقط می خواهند به ما برشان گردانند. به نظر می رسد که بریتانیای جهانی حتی قادر نیست زباله های مناسبی صادر کند.

همواره باید صریح باشیم؛ بازیافت، کره زمین را نجات نمی دهد. فقط نابودی اجتناب ناپذیر آن را، آن هم به میزان خیلی کوتاه در مقیاس کیهانی، به تأخیر می اندازد. مشکل واقعی، استفاده بیش از حد و غیرقابل تحمل ما از همه چیز است. بنابراین، باید کار های بسیار بیشتری برای داشتن یک زندگی سبزتر انجام دهیم. برای همین هم به مشوق ها و جریمه های اقتصادی بیشتری احتیاج داریم.

بنابراین، جواب واضح این است که در وهله اول باید از استفاده از پلاستیک ها، به ویژه در بسته بندی، ممانعت گردد. همه ما می توانیم کوشش کنیم تا مواد غذایی مان را تازه و بدون بسته بندی خریداری کنیم، مثل گذشته ها، و همین الان که من از بازار های محلی خرید می کنم؛ و اگر نمی توانیم یا نمی خواهیم به این صورت خرید کنیم، اقتصادیات - هزینه اش را بپردازیم، برای این که شرایط اضطراری آب و هوا را بدتر می نمایند.

این اقتصادیات بر غذا نیست که قیمت غذا را بالا ببرد و بر فقرا فشار بیاورد، زیرا همواره باید گزینه بدون بسته بندی وجود داشته باشد. به عبارت دیگر، جریمه های کوچک اقتصادی می توانند باعث فشار به نیرو های بازار شوند و مجبورشان نمایند همان طور که اختصاص دادن پنج پنی برای انتها دادن به تهدید کیسه های پلاستیکی به نتیجه رسید، آن ها هم مشکل بزرگ پلاستیک را حل نمایند.

منبع: ایندیپندنت