سوداگران زمین در حاشیه توریستی تهران - گفتمان برتر

به گزارش ایسنا، واریش و وردیج، کن و سولقان، برغان، کردان، کندر، طالقان، افجه، فشم، آهار و شکرآب و ولایت رود (دیزین) تعدادی از تفرجگاه های یک روزه در اطراف شهر تهران هستند که در انتها هر هفته، حتی با وجود کرونا، جاده های منتهی به آن ها از ازدحام خودرو، با ترافیک سنگین روبرو می گردد. جمعیتی که به این روستا ها مراجعه می نماید گاه به حدی زیاد است که روستایی هایِ نگران از انتقال بیشتر ویروس کرونا، راه های دسترسی را با زنجیر، خاکریز و استقرار نیسان وانت مسدود می نمایند.

اما برآیند این سفر های یک روزه تا کنون چه بوده است؟ در هیچ یک از این مناطق روستایی زیرساختی برای توریستان آماده نیست، نهایت یک سرویس بهداشتی تقریبا آلوده یا نیمه تعطیل ساخته شده است. فضایی برای پارکینگ خودرو درنظر گرفته نشده و از تابلو راهنما که اطلاعات جهت های پیاده روی و یا آثار تاریخی و توریستی آن منطقه روستایی را در اختیار بگذارد، خبری نیست. مدیریت توریستی و آموزش روستایی ها نیز عنصری تعریف نشده است. از سوی دیگر، توریستان و یا مسافرانی که به این مناطق پا می گذارند، چندان به به رعایت آداب روستانشین ها مقید نیستند و گشاده دستی عجیبی در جا گذاشتن زباله های شان دارند.

جز این ها، بلا های دیگری بر سر این روستا ها نازل شده که تکه پاره شدن اراضی، کوه خواری، تصرف حریم رودخانه و مراتع، ویلاسازی های انبوه بدون توجه به بافت روستا، تخلیه نخاله های ساختمانی و فاضلاب در رودخانه ها، حذف باغ ها و به تصرف درآوردن آب چشمه ها، حذف کشاورزی، دامداری و زندگی روستایی، همراه با سوداگری برای افزایش قیمت زمین های روستایی، فقط گوشه ای از آن است که عمر روستا های تفرجگاهی حاشیه تهران را کوتاه نموده. حجم تغییر در روستا ها به حدی است که اکنون بیشتر آن ها شبیه شهرک هایی شده اند که قیمت زمین و خانه های شان با مناطق شمالی تهران برابری می نماید.

برخی از این روستا ها بیشتر از یک دهه است که در فهرست روستا ها و مناطق نمونه توریستی قرار گرفته اند، اما تنها تغییری که این مدت داشته اند، شهرک سازی و ویلاسازی در درون شان بوده است، بی آن که نسبتی را با توریستی حفظ نموده باشند و رفتار میزبان و مهمان آموزش داده و یا مدیریت شده باشد. به نظر می رسد متولی روستا های هدف توریستی، یعنی وزارت میراث فرهنگی، توریستی و صنایع دستی که باید آن ها را غربالگری و مدیریت کند، این روستا ها را به حال خود رها نموده و به ثبت آن ها روی کاغذ بسنده نموده است.

روستای رندان در جهت سولقان

روستای رندان که در سال های اخیر به واسطه سفرنامه هایی که بیشتر کوهنوردان منتشر نموده اند، به پاتوق توریستان یک روزه تبدیل شده است، یکی از این نمونه ها است. این روستا اکنون با پدیده کوه خواری و تفکیک اراضی روبرو است، روستایی در جهت سولقان ـ تالون در جاده امام زاده داوود که انتها هر هفته شاهد حضور توریستانی است که برای تماشای آبشار می آیند. ورودی روستا که به دره ای منتهی می گردد، هیچ پارکینگی برای اتومبیل مسافران ندارد، برای همین ماشین ها تا دل روستا سرازیر می شوند.

در دامنه کوه های اطراف روستا، زمین ها تفکیک شده و تا جایی که چشم کار می نماید، درختان نحیف، ردیفی کاشته شده اند تا در بزنگاه مالکیت آن تثبیت گردد. ویلا های عظیم نیز حریم رودخانه را تصرف نموده اند و معلوم نیست فاضلاب شان را کجا سرریز می نمایند. نخاله های آن ویلا های ساخته شده نیز در دو طرف جاده تخلیه شده و تصویری نازیبا از این روستا به جا گذاشته است.

روستای رندان

در بالادست آن، روستای تالون قرار گرفته است که در باغ غرق شده است، اما ویلاسازی و تفکیک اراضی نفس این باغ ها را به زودی خواهد گرفت. جمعیت توریستانی که آخر هفته به تالون می آیند به حدی زیاد است که روستایی ها ورودی را با زنجیر مسدود می نمایند تا توریستان به ویژه در دوران کرونا راهی روستا نشوند. در جاده منتهی به روستا چشمه آبی وجود دارد که اطراف آن با زباله و نخاله پر شده و تصویری ناخوشایند و نامطبوع از این روستا ساخته است.

روستای برغان نیز از جمله تفرجگاه های شهروندان تهران و البرز است، که آخر هفته های بسیار شلوغی دارد. روستا با وجود قدمت تاریخی که دارد، از تابلو راهنما محروم است و همه زیرساخت آن خلاصه شده به چند رستوان و یک جاده سنگ فرش. روستا با وجود آن که عنوان توریستی دارد، اما هیچ نشانه ای از مدیریت توریستی در آن دیده نمی گردد.

در وسط روستا جاده ای سنگ فرش شده که در اطراف آن محصولات باغی برغان عرضه می گردد، اما به جای توریست پیاده، ماشین ها با سرعت این راه سنگ فرش شده را پشت سر می گذارند و گرد و خاکی را هم نصیب آن محصولات باغی می نمایند، بی آن که روستایی ها به این رفتار ناهنجار واکنش نشان دهند یا معترض شوند. سوداگران زمین نیز به دل روستا های این منطقه نفوذ نموده اند، تفکیک باغ ها و تصرف حریم رودخانه و کوه این جا هم به شدت دنبال می گردد و زباله و نخاله در هر سمت روستا و باغ های آن دیده می گردد.

بافت به هم ریخته روستای برغان و جاده سنگ فرش شده برای توریستان که گذر اتومبیل ها شده

حاشیه همان راه سنگ فرش با سوغاتی هایی برای توریستان که گرد و خاک اتومبیل های همان توریستان را می خورد

شرایط روستا های دیگر نیز تکرار همین ماجرا است، روستا هایی که از بالا زیبا هستند و از دور جذاب، اما در اصل، در معرض نابودی قرار گرفته اند و متولیان، ایده ها و طرح های خود را برای این مناطق به دست سوداگردان زمین سپرده اند.