غرس یک اصله نهال سرو شیرازی در خانه موزه سیمین و جلال به یاد این دو - گفتمان برتر

به گزارش خبرنگار خبرنگاران، احمد مسجد جامعی در مراسم درختکاری که امروز آدینه 15 اسفند ماه در موزه خانه سیمین و جلال و با حضور آرش میلانی عضو شورای شهرتهران، ابوالفضل بانی معاون سابق میرات فرهنگی استان تهران، دکتر غلامرضا خاکی، مولانا پژوه، محمد حسین دانایی، خواهر زاده جلال آل احمد، کسری حسنی، سرپرست شرکت توسعه فضاهای فرهنگی شهرداری تهران که به همت شرکت توسعه فضاهای فرهنگی برگزار گردید، گفت: روزگاری تهران خوش آب و هوا بود، شمیران که دیگر جای خود را داشت، و در آن دوره تهران و ری جدا بودند و ری به قشلاق معرف بود و همانطور که می دانید گندم ری مشهور است و ری و تهران دارای مزارع و باغهای فراوانی بودند و تهران به درختهای چنار فراوان شناخته شده بود و تمام اینجا درختکاری و جنگلکاری شده بود و درخت چنار امامزاده یحیی دارای 800 سال قدمت است. و معروف است که تمام این اطراف دارای درخت بوده است.

این عضو شورای شهر اضافه کرد: رشد و توسعه تهران بر مبنای حفظ طبیعت نبوده است. و شما در دوره ای اگر باغها را از بین می بردید و ساختمان سازی می کردید ضرایب توسعه را بهتر رعایت می کردید. چرا که سرمایه عظیمی را به گردش می انداختید.

وی اضافه کرد: مسائلی مانند توسعه بر مدار طبیعت بعدا دیده شد و در نظر گرفته شد و بحثهای نسبتا روز است.

در ادامه این برنامه محمد حسین دانایی، خواهر زاده جلال آل احمد با تشکر از افرادی که این برنامه را برگزار کردند، 3 قطعه از لوازم شخصی جلال آل احمد را جهت بهره برداری به این خانه موزه تقدیم کرد که شامل یک ساعت مچی بود که جلال آل احمد در سال 37 و برای رفتن به زیر آب در جزیره خارک و دیدن لوله های نفت از آن استفاده نموده بود، یک ساعت رومیزی تاشو که سوغات سفر به کشور سوئیس بود و یک چاقو مسافرتی که جلال آل احمد در مسافرتهای داخلی از آن استفاده نموده بود.

آرش میلانی در ادامه این برنامه گفت: می توان از عوارض پسماند در راستای نگهداری و حفظ خانه موزه ها بهره برد.

در ادامه این مراسم کسری حسنی، سرپرست شرکت توسعه فضاهای فرهنگی شهرداری تهران، با اشاره به رویکرد تخصصی و کارشناسی در بازسازی و بازسازی خانه موزه ها، گفت: بازسازی و بازسازی خانه موزه سیمین و جلال با حفظ هویت بنا و مطابق اصول بازسازی انجام شده است.

خانه جلال آل احمد و سیمین دانشور، مجموعه ای فرهنگی، دربرگیرنده کالبدی موزه ای و حاوی یادگارهای ارزشمند دو شخصیت فرهنگی و سیاسی تاریخ معاصر ایران بوده و در محله دزاشیب واقع شده است، خانه و محل فعالیت بزرگان و شخصیتهای فرهنگ ساز و تبدیل آن به موزه ها از اهمیت بالایی برخوردار است و نقش مهمی در هویت بخشی و حس تعلق خاطر به یک شهر یا کشور ایفا می کند و از این رو طرح مطالعاتی و بازسازی و احیاء این خانه از سال 1393 شروع شد و در پاییز 96 به بهره برداری رسید.