سفال لاجوردی، هنر دیرین و ارزشمند پارسی (قسمت دوم) - گفتمان برتر

هنر سفالینه های لاجوردی یا سفال آبی و فیروزه ای پس از منسوخ شدن سفالینه های مینایی در ایران رواج یافت. در موزه رضا عباسی نمونه های زیبای ایرانی از این هنر زیبا که روزگاری در ایران و چین رواج بسیار داشته و حتی در تجارت بین این کشورها با کشورهای دیگر هم استفاده می شده، به نمایش در آمده است. در دومین قسمت از این گزارش با سفالینه های لعاب دار یک رنگ آبی و فیروزه ای آشنا خواهیم شد؛ با این شرح که متن این مقاله برگرفته از شرحات موزه رضا عباسی درباره سفالینه لاجوردی است. با خبرنگاران همراه باشید.

تحول، پیشرفت و توسعه ساخت ظروف سفالین با لعاب یک رنگ اکثرا در دوره سلجوقی و خوارزمشاهی مشاهده می گردد.

این تحول از یک طرف تزیینات گوناگونی مانند نقش کنده یا قالب زده را شامل می گردد که روی ظروف با لعاب یک رنگ ساخته و پرداخته شده و از طرف دیگر آشنایی هنرمندان با نوعی خاک چینی Porcelain است.

استفاده از این خاک هم زمان با دوره سلجوقی در چین متداول بوده است. اما از نظر تکنیک آغازگر تحول ویژه ای بوده اند.

این ظروف از نظر تکنیک، ساخت و تزیین به انواع ظروف ساده، قالب زده و نقش کنده تقسیم می شوند.

لعاب ها نیز، سفید (شیری)، آبی فیروزه ای و لاجوردی هستند که با تکنیک ساده، مشبک، قالب زده با نوشته کوفی و در نوع سفید آن با لعاب پاشیده لاجوردی فراوری و ساخت آن ها در شمال و شمال شرق ایران مانند نیشابور، جرجان و ری مرسوم بوده است.

نقوش شامل طرح های طوماری، کتیبه کوقی، مجالس پایکوبی و نوازندگی، شکار، نقوش انسان و حیوان است. از نظر فرم بسیاری از آن ها قابل مقایسه با ظروف فلزی هم زمان خود است.

آیا شما قبلا نمونه های سفال لاجوردی را از نزدیک دیده اید؟ نظر خود را درباره این هنر زیبا با خبرنگاران و خوانندگان ما در میان بگذارید.