خاطرات زن نجات یافته از کرونا - گفتمان برتر

به گزارش ایسنا، این صحبت های زنی است که کرونا را شکست داده و از اتفاقاتی که در روزهای قرنطینه اش بر او گذشته می گوید. لیلا سی و نُه ساله است، دو فرزند دارد و مثل هر زن دیگری در این سن میانه حسی بین جوانی و پختگی مادرانه به سر می برد.

گزارش پیش رو، روایتی است از غلبه امید و شوق به زندگی بر ترس و اضطرابی که کرونا به جان آدم ها انداخته است. خاطرات دست و پنجه نرم کردن زنی به نام لیلا با ویروس عجیب و غریبی به نام کرونا...

احتیاط پیش از موعد

اینکه از چه کسی و از کجا این ویروس رو گرفتم اطلاع دقیقی ندارم. شاید الان اهمیت چندانی هم نداشته باشه. من مدت ها پیش از اینکه در ایران نمونه های ابتلا به کرونا مشاهده بشه، از بهمن ماه نود و هشت وقتی اوقات فراغتم رو به یک کلاس آموزشی می رفتم به وسیله شبکه های اجتماعی خبر شیوع یک ویروس جدید در چین رو شنیدم. همون موقع برای احتیاط یک بسته ماسک خریدم، خوب یادم هست که اون زمان بلبشوی ماسک همه گیر نشده بود و من یک بسته ماسک رو 14500 تومن خریدم، همینطور اسپری الکل هم تهیه کردم. سر کلاس یا منزل اقوام که می رفتم استفاده می کردم که البته اون موقع موجب تمسخر اطرافیان می شد. اونها می گفتن ویروس تو چین هست و هیچ کاری به ایران نداره!

ورود ویروس به ایران و قرنطینه خانگی

لیلا از ابتدای شیوع ویروس کرونا خود و فرزندانش را در منزل قرنطینه می نماید، شوهرش اما تنها فردی است که در اغلب روزهای هفته برای رسیدگی به امورات کار و یا تهیه ملزومات زندگی به بیرون از خانه می رود. شرایطی که هنوز هم ادامه دارد.

ورود کرونا که از ابتدای اسفند اعلام عمومی شد، کلا خونه نشین شدیم. همه مهمانی ها، گشت و گذارها و کلاس و... همه رو تعطیل کردیم. حتی به منزلی که شهرستان هم داریم یک ساله سر نزدم. سعی کردم به همه شکل رعایت کنم و خودم و دیگران رو در معرض خطر قرار ندم. این آغاز قصه روزهای گذشته لیلاست که آن را روایت می کند.

از ابتدای شیوع ویروس، هشدار برای جلوگیری از تجمعات سرتیتر همه پروتکل های بهداشتی بود، اما هرجا که این هشدارها نادیده گرفته شد فاجعه خودنمایی کرد.

این قرنطینه خودخواسته ادامه پیدا کرد تا زمان فوت مادر شوهرم. البته ایشون و پدرشوهرم دوماه قبل از فوتشون، مبتلا به کرونا شدن که هر دو شفا پیدا کردن. هیچوقت تعیین نشد ویروس رو از چه کسی دریافت، از پرستارشون یا بستگانی که برای عیادت سر می زدن. من حتی از زمان ابتلای ایشون تا روز تشییع جنازه باز هم به دیدنشون نرفتم و تلفنی جویای احوالش بودم. تا زمان تشییع جنازه، که ناچاراً با دو ماسک و دستکش شرکت کردم. خوب یادم هست که بقیه هم به همین شکل اومده بودن.

بروز علائم و آغاز بیماری

لیلا با نفس های بریده بریده و صدای ضعیف از روزهای کرونازده اش حرف می زند، از زمانی که کم کم علائم بیماری خودنمایی کرد. یادآوری آن روزها انگار دوباره روح و جسمش را به هم می ریزد.

این شرایط ادامه داشت تا اینکه از اواخر مهرماه سرفه هام آغاز شد، اولش تصور می کردم این سرفه و کسالت مربوط به حساسیت فصلی هست که پاییز دچار میشم اما از اوایل آبان ماه سردرد و درد چشم هم به علائمم اضافه شد. فشار و درد عجیبی پشت حدقه چشمم حس می کردم. کسالت، بی حالی و تب مختصر هم کم کم از راه رسید.

ترسِ همواره

لیلا هنوز کسالت و خستگی دوران بیماری را با خود دارد، بیش از چند دقیقه توان صحبت کردن ندارد، استراحتی می نماید و ادامه می دهد: بعد از یکی دو روز که از علائم اولیه گذشت، نای بلند شدن از رختخوابم رو نداشتم. من از اوایل کرونا هر زمان حالتی شبیه به این حس می کردم از همه، حتی فرزندانم و مادرم که بیماری زمینه ای دارد فاصله می گرفتم. در این مدت که بیماری ام مسلم شد به هیچ وجه نه از اتاقم خارج شدم و نه دیگه اجازه ورود بچه هام رو دادم. همه ترسم از این بود که خدایی ننموده کسی رو مبتلا کنم، این ترس همواره با من بود.

صحبت ها که به اینجا که رسید، انگار یادآوری آن روزها عذابش می دهد، لحظه ای سکوت می نماید و با حسی که حاکی از راحتی وجدانش بود ادامه می دهد: به محض شدت دریافت علائم به یکی دو نفری که به جز خانواده ام در ارتباط بودم پیغام دادم و شرایطم را گفتم. ازشون خواستم اگر علائمی بروز کرد سریعاً به پزشک مراجعه کنن. خدا رو شکر می کنم که تا امروز هیچکدوم مشکل خاصی نداشتند.

یک حس ناخوشایند

زن با شگفت زدگی از احساسی حرف می زند که تا آن موقع نه تجربه نموده بود و نه درکی از چگونگی اش داشت، انگار که همه توان جسمی و روحی اش را درگیر نموده باشد. شش روز بعد از آغاز شدن علائم، حس بویاییم رو از دست دادم. الان که بهبود پیدا کردم با قاطعیت می گم یکی از بدترین حس هایی که یک نفر میتونه تجربه کنه از بین رفتن حس بویاییش هست.

او می گوید: من قبلا هر بار می شنیدم که میگفتن فلانی در اثر کرونا بویاییش رو از دست داده، فکر می کردم چیز خاصی نیست و آسیب خاصی نمیزنه و یه مسئله کاملاً عادی هست، مهم اینه که ویروس به ریه بیمار آسیب نزنه. اما بعد فهمیدم خیلی خیلی حس بدیه و اون لحظه ای که احساس کردم بویاییم رفته ناخوداگاه از روی ترس نفس تنگی گرفتم و از شدت ناراحتی تک و تنها توی حیاطِ خونه نشستم و گریه کردم.

لیلا نفس عمیقی می کشد و ادامه می دهد: هر چیزی که بو داشت نزدیک بینیم می گرفتم، از عطر و ادکلن تا ادویه، ولی هیچ بویی متوجه نمی شدم. ظرف غذا روی اجاق گاز سوخته بود، دود و بوی سوختگی کل خونه رو گرفته بود اما من هیچ چیزی متوجه نشده بودم. انگار اتصالم به دنیا قطع شده بود. الان با ایمان کامل می گم یکی از قشنگترین حس های آدمی بویاییه، متأسفانه تا امروز بی اعتنا بودم بهش و هیچوقت شکرگزار این نعمت نبودم.

شدید شدن علائم و کمبود امکانات

لیلا از زمانی می گوید که دیگر بیماری اش شدت گرفته است. حالا او به جامانده توان جسمی اش را هم از دست داده و کرونا زمین گیرش نموده است...

من به دلیل ضعف جسمی که دارم، تا چند روز اول توان بلند شدن از رختخواب رو نداشتم که حتی بتونم به دکتر مراجعه کنم. فقط آب یا گهگاه دمنوش می خوردم. هیچ کس هم نداشتم که به من رسیدگی کنه، با وجودی که اشتهام رو از دست نداده بودم اما هیچکس نبود غذایی برای من آماده کنه، چون به کسی، و مخصوصاً بچه ها اجازه نزدیک شدن نمی دادم.

گلایه هایی از شرایط درمانی بیماران کرونایی

او گلایه هایی هم از شرایط درمانی دارد و در این باره می گوید: اینجا گاهی به دلیل کمبود امکانات و کادر درمانی، کوتاهی هایی در حق بیماران انجام میشه، هر کس بنا به بُنیه جسمی که داره، علائم رو یک جور متفاوت تجربه می کنه. به نظر من مریض هایی که تا این حد دچار ضعف و شدت علائم میشن، باید قبل از وخیم شدن شرایطشون تیم های پزشکی وجود داشته باشن که در منزل بیمار تست بگیرن و توضیح حالی ازشون برداشته بشه تا ناچار نباشن در این مرحله که ناقل هستن برای مراجعه به مراکز درمانی هم خودشون اذیت بشن و هم دیگران رو آلوده کنن.

فرایند درمان و ادامه قرنطینه

لیلا هر طور شده سعی می نماید به پزشک مراجعه کند، او می گوید سه روز درگیر دریافت نوبت پزشک بوده تا این که روز نهم بیماری اش بالاخره نزد یک پزشک متخصص بیماری عفونی نوبت گرفته است.

البته تا نوبت بگیرم علائم اولیه تا حد زیادی رفع شده بود، ولی هنوز بویایی نداشتم. دکتر در این مرحله یک آزمایش خون نوشت که جواب آزمایش منفی بود ولی از آنجا که ممکن بود جواب تست کاذب باشه تا امروز همچنان در قرنطینه به سر می برم.

زن در خصوص اینکه چرا هنوز قرنطینه را سختگیرانه ادامه می دهد، می گوید: حتی الان که کاملا بهبود پیدا کردم برای یک بیرون رفتن کوتاه با تجهیرات محافظتی کامل و فاصله دریافت از همه، و سعی می کنم رفت وآمدم در کمترین زمان ممکن باشه. من در کل دوره سه هفته ای که امکان انتقال داشتم از همه فاصله گرفتم و با هیچکسی دیدار نداشتم حتی فرزندانم هم وارد اتاقم نمی شدن. اما از ابتدای دوره کرونا تا امروز تمام مهمانی و جشن ها رو حذف کردم و فقط به مادرم که احتیاج به نگهداری و مراقبت دارن سر می زنم.

عادت به فاصله ها

لیلا دو فرزند دارد، وابستگی عجیبی بین آنهاست، امّا کرونا بین آنها جدایی انداخته است. او من یک سالی هست به دلیل این حس ترس و استرس، بچه هام به ویژه پسر کوچکم رو بغل نگرفتم. او عادت داشت تمام شب ها قبل از خواب منو بغل می کرد. ولی در این مدت بهش اجازه ندادم بهم نزدیک بشه، یا نهایتاً بهش می گفتم فقط پشت گردنت رو می بوسم. دیگه کم کم به این فاصله ها عادت نموده و الان دیگه شب ها بدون من می خوابه...

تاثیرات کرونا بر زندگی روزمره

اغلب کسانی که کرونا را پشت سر گذاشته اند از عوارض درازمدتش می گویند، مشکلاتی که تا مدت ها به همراه داشته اند و گهگاه زندگیشان را مختل نموده است.

خستگی رو هنوز دارم، از انجام دادن کارهام هنوز هم عاجز هستم. به هم ریختگی خونه به دلیل خستگی بیش از حد یکی از معضلات من بوده تا جایی که حتی وسط کار حس می کنم دارم از حال میرم یا مسئله ای که هنوز باهاش درگیرم اینه که در یه زمان به خصوص از بعد از ظهرها احساس گُرگرفتگی شدید پیدا می کنم، یه حس بین تب و لرز و عرق سرد.

جنبه های مثبت قرنطینه

امید و شوق به زندگی یعنی در پس هر اتفاق منفی، انسان امیدوار، چیزهایی برای دوست داشتن و به تماشا نشستن داشته باشد. لیلا حالا امیدوارانه به زندگی نگاه می نماید. یکی از اتفاقات خوب روزهای قرنطینه فکر کردن در خصوص چیزهای خوبیه که تو زندگی داشتم و خدا به من داده، به اینکه سال های گذشته چقدر ناشکر بودیم یا نسبت به زندگیمون ناراضی بودیم. امّا این روزا آرامش بیشتری پیدا کردم، چون الان به این فکر می کنم که ممکنه روزهای بدتری هم در پیش باشه.

او می گوید: هنوز حس نمی کنم این ویروس از بدنم برای همواره بیرون رفته باشد، حس می کنم با هم کنار آمدیم و یک همزیستی مسالمت آمیز فعلا بین ما برقرار است.

امیدوارم بعد از کرونا دنیا جای بهتری بشه

دیدم نسبت به زندگی بعد از کرونا خیلی بهتر شده. حس می کنم طبیعت در اثر ظلمی که ما به خودمون و دنیا اطرافمون داشتیم احتیاج به یک پاکسازی داره. ما داریم روی زمین خدا بدی می کنیم و این یک تلنگری بود به ما آدم ها که به عواقب اعمالمون فکر کنیم. امیدوارم بعد از کرونا دنیا جای بهتری بشه

زن احساسش به زندگی را اینطور بیان می نماید: من همواره اعتقاد دارم یک چیزی وقتی خیلی بد میشه خودش دست به پاکسازی خودش میزنه، طبیعت هم الان دست به پاکسازی زده به نظر من؛ اما خدا کنه خشک و تر با هم نسوزن گر چه الان دیگه تبدیل به یک بلای دنیای شده و دامن کل بشریت رو گرفته.

لیلا چند لحظه ای سکوت می نماید و انگار به چیز خاصی فکر کند و بعد از مکث بلندی که به گفت وگوی ما می دهد می گوید: الان توی حیاط دارم اولین نم نم بارون پاییزی سال جاری رو تماشا می کنم و خدا رو شکر می کنم که از این بلای سخت عبور کردم و زندگی یه فرصت دوباره بهم داده تا دوباره بتونم بارون و آسمون رو تماشا کنم...